பறையர் சொல், அடையாள அரசியல், தடுமாறும் தலித் அறிவுஜீவிகள்

மறுபடியும் காலசுவடு. வெளியீட்டாளர் கண்ணன் இதைப் படித்தால் கோபப்பட்டாலும் படுவார். உங்களுக்கு வேறு வேலை இல்லையா என்பார். நண்பரே. தற்செயலாக நடக்கிறது இது. இதழைப்பற்றி அல்ல. ஸ்டாலின் ராஜாங்கத்தின் கட்டுரை குறித்தே.

பறையன் என்னும் சொல் மீதுள்ள பகை என்று முழங்கித்தள்ளியிருக்கிறார்.அவுட்லுக் இதழில் காஷ்மீர் நிருபர்கள் சந்திக்கும் சிக்கல்கள் குறித்த ஒரு கட்டுரைக்கு Pariah’s Profession என்று தலைப்பிட்டிருப்பதற்கு. கடந்த ஆண்டும் இப்படித்தான் புகைபிடிப்பவர்களைப் பற்றி அப்படி எழுதப்பட்டதற்கு கடுமையான எதிர்ப்பு. ஒரு பெரிய வரலாற்றையே எழுதிவிட்டார் இவ்வாறு அச்சொல்லை பயன்படுத்துவது பூர்வகுடியினரை இழிவுபடுத்துவதாகும். அமெரிக்காவில்கூட கறுப்பர்களை Afro-Americans என்றழைக்கத் துவங்கிவிட்டார்கள்,இது
அந்நாட்டு ஊடகங்களின் லிபரல் மனப்பான்மையினை வெளிப்படுத்துகிறது, இங்குதான் சொரணை இல்லை என்கிறார்.

தலித் அறிவு ஜீவிகள் மீது எனக்கு பெரிய மதிப்பும் இல்லை, அவர்களிடம் எதிர்பார்ப்பும் இல்லை. அரசியல்வாதிகளைப் போன்று தலித்தியம் இவர்களுக்கும் தங்களை வளப்படுத்திக்கொள்ள உதவும் ஒரு கருவி. அவ்வளவே. தொடர்ந்து பல்வேறு வழிகளில் சுரண்டப்பட்டு வரும் தலித் மக்களின் உண்மையான பிரச்சினைகள் பற்றி இவர்களுக்கு அக்கறை இல்லை. முழங்குவது, உசுப்பேற்றிவிடுவது, எரியும் தீயில் குளிர் காய்வது, இதுவே இவர்களின் அணுகுமுறை.

போகட்டும். கட்டுரையில் கூறப்படும் எடுத்துக்காட்டுக்கள் ஒன்றும் தலித்துக்களை இழிவுபடுத்தும் வகையிலே இல்லை. மாறாக இது தவறு எனும் ரீதியிலேயே இருக்கின்றன. சுவாமி பேச்சு தவிர. ஏன் இப்படிக் குதிக்கவேண்டும்.

எவரையும் பறையா என்றழைத்தால் அதற்காக சண்டைக்குப் போகலாம். வழக்கு தொடுக்கலாம். ஏதோ ஒரு பகுதி அல்லது நபர் அநியாயமாக ஒதுக்கிவைக்கப்படும்போது அது தீண்டத்தகாதவர்கள் நடத்தப்படுவதைப் போன்றது என்று கூறுவது தவறா, துரோகமா, ஆதிக்க உணர்வா?

காலா காலமாக் நடைபெற்று வந்த் கொடுமைகள் தமிழகத்தின் பல பகுதிகளிலும் பல் வேறு வடிவங்களில் தொடர்கின்றன. அவற்றை எதிர்த்து சமரசமற்ற போராட்டங்களுக்கு வழியில்லை, எல்லோருமே பதவிகளுக்கு அலைகிறார்கள், ஒரு ஸ்ரீநிவாச ராவ் தஞ்சைப் பகுதியில் சாதித்ததில் ஒரு பங்கைக் கூட தலித தலைவர்கள் எவரும் செய்யவில்லை. ராவ் பணியாற்றிய பகுதிகளில் மட்டும் எப்படி தீண்டாமைக் கொடுமைகளுக்கு பெருமளவில் முற்றுப்புள்ளி வைக்கப் பட்டது எனக் கேள்வி எழுப்புவதில்லை, தலித் தலைவர்கள் இப்படியெல்லாம் போரிட வேண்டும் என்று சொல்ல முன்வருவதில்லை, மாறாக தலைப்புகளுக்கு எதிராக போர்பிரகடனம் செய்கிறார்கள் இந்த அட்டைக் கத்தி வீரர்கள்.

அடையாள அரசியல் வெறும் அடையாளங்களில் முடங்குவதும் இயல்புதானோ?

இலக்கியவாதிகளின் பயணம் - மனிதர்கள் எங்கே?

நடந்தாய் வாழி காவேரி!! காலச்சுவடின் வெளியீடு. பயணக்கட்டுரைகளில் க்ளாசிக் என்று அறிமுகம். இத்தகைய நூல்கள் பற்றி நன்கு அறிந்த நண்பர் பரிந்துரை. தலைக்காவிரி தொட்டு பூம்புகார் வரை காவிரிக் கரையோரமே பயணம் செய்து அற்புதமாக சிட்டியும் தி.ஜாவும் எழுதியிருக்கிறார்கள். 70 களில் எழுதப்பட்ட அது அக்கால வாழக்கையினை நம் கண்முன் கொண்டு நிறுத்தும் என்றார். மிக ஆவலுடன் நண்பரிடமிருந்து பெற்று வந்து ஒரே மூச்சில் படித்து முடித்தேன். ஏமாற்றமே மிஞ்சியது.

மாயவரத்தில் காவேரிப் பட்டணம் போகும் சாலை, நூல் பிடித்தாற்போன்று எனத்துவங்குகிறது. பூம்புகாரில் மரக்கலங்களில் ஏற்றப்பட வந்த ஏற்றுமதிப் பொருட்கள் இச்சாலை வழியாகத்தான் சென்றிருக்கவேண்டும், படைகளும், பண்டங்களும் சுணக்கமின்றி விரைவதற்காகவே, வளைவுகள் அதிகமின்றி கூடியவரை நேராக அமைத்திருப்பார்கள், இவ்வழியாகத்தான் கோவலனும் கண்ணகியும் மதுரைக்கு சென்றிருப்பார்கள்...நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தேன். சாலையின் அமைப்பு பற்றி தேர்ந்ததொரு மதிப்பீடு, இலக்கியத்தில் அப்படி ஓர் ஆழ்ந்த ஈடுபாடு, பழந்தமிழர் வாழ்க்கையில் தம்மையே இழக்கும் போக்கு.

ஆஹா, ஒரு யுகமே நம் கண் முன் விரியப்போகிறது. ரோலர் கோஸ்டர் போல, பல்வேறு எழுச்சிகள், வீழ்ச்சிகள் ஊடாக நமது வரலாற்றை நமக்கு கற்றுத்தர இருக்கிறது, இது ஓர் அதி அற்புத் கால இயந்திரம்தான், சந்தேகமே இல்லை என் முடிவெடுத்து, ம்ற்ற வேலைகளை ஒதுக்கிவைத்துவிட்டு, புத்தகத்தில் மூழ்கினேன்.

ஆனால் அவசரப்பட்டுவிட்டேன் என்று அப்புறம் தான் புரிந்துகொண்டேன். எத்ற்கெடுத்தாலும் எங்கள் காவிரி என்று பூரிக்கிறார்கள். ஆகா காவியத்தாய், எவ்வளவு பேரை வாழவைக்கிறாள் என்கிறார்கள் மறுபடி, மறுபடி, ஏதோ காவிரி ஒரு உண்மையாகவே பெண்ணாக இருந்து, உலகை வாழவைக்கவே தன் வாழ்வை அர்ப்பணித்திருப்பது போன்று! வறண்டு போய் விட்டால், இப்போதெல்லாம் தண்ணீரே இருப்பதில்லையே, மக்களை தாய் ஏமாற்றுகிறாள் என்று சொல்லலாமா? மிக மிக மிகையான புளகாங்கிதம். நமது தமிழ்ப் புலவர்களைப் போன்று. எரிச்சலையே ஏற்படுத்துகிறது. நூலெங்கும் அத்தகைய தொனிதான்.

அப்புறம் ஒரே தலபுராணம். தாங்கவில்லை. இறைவனின் மகிமையில் தம்மையே மறக்கிறார்கள். ஏன் அந்த அற்புதக் கடவுள் இப்படி அலங்கோலமாக தன் படைப்புக்களையே வைத்திருக்கிறான் என்று கேட்க மறுக்கிறார்கள்.

காஞ்சி சங்கராச்சாரியாரை, மூத்தவரைத்தான், நினைவு கூர்ந்த வண்ணம் இருக்கிறார்கள். மடம் வெளியிட்ட ஒரு புத்தகத்திற்கும் மைசூர் பகுதியில் அவர்கள் பார்த்ததற்கும் தொடர்பில்லை என்று வாக்குமூலம் கொடுத்திருப்பது சற்று ஆறுதலைத்தருகிறது.

மலைவாழ் மக்களை அவன் இவன் என்று விளிக்கும்போது அவர்களின் நடுத்தர வர்க்க மனோபாவம் அருவறுப்பாக வெளிப்படுகிறது.

எல்லாவற்றையும் விட பெரிய ஏமாற்றம், இவர்களது இலக்கியத்தேடல், ஆன்மிகத்தேடல், வரலாற்றுத்தேடல் இவற்றில் மனிதர்கள் எங்கே?

கரையோர வாழ்க்கை எப்படி இருந்தது? வாழ்நிலை, பொருளாதார சமூக சூழல், இதைப்பற்றியெல்லாம் ஒன்றும் காணோம். நடுத்தர வர்க்கத்தினர் ஒரு தீவில்தான் வாழ்கின்றனர் என்ற புரிதலை மெய்ப்பிப்பதாகவே பயண நூல் அமைந்திருக்கிறது.

கர்நாடக சங்கீதத்தில் நாட்டமிருப்பதால் அது குறித்த சில பகுதிகள் மன நிறைவைத்தந்தன.
மற்றபடி ஆங்காங்கே வரும் ஒரு செட்டியார், கன்னடச் சிறுவன், இச்சித்திரங்கள் மனதைத்தொடும். விரும்பி இருந்திருந்தால் அப்படியும் அவர்கள் எழுதியிருக்கமுடியும் என்று சொல்லுகின்றன அப்பகுதிகள்.

தி.ஜா மீது எனக்கிருக்கும் ஒரு பொதுவிதமான அலெர்ஜியை மேலும் அதிகப்படுத்தியது. சமூகத்தின் அனைத்து பரிமாணங்களையும் நம் கண் முன் கொண்டுவந்து நிறுத்தும் அற்புதமான மனித நேய எழுத்தாளன் (ஒரு கால கட்டம் வ்ரையிலும்) ஜெயகாந்தனுக்கு தி.ஜா ஈடல்ல. பொறாமை பிடித்த, சமூக அக்கறை அற்ற இலக்கியவாதிகள், தூக்கிப்பிடித்த எவரும் ஜெயகாந்தன் அளவு அடித்தட்டு மனிதனை நேசிக்கவில்லை, சமூக மாற்றத்திற்கு ஏங்கவில்லை என்ற என்னுடைய மதிப்பீட்டை உறுதிப்படுத்தும் வகையிலேயே அமைந்திருக்கிறது நடந்தாய் வாழி காவேரி.

ஜெயகாந்தனை விட்டிருந்தால், அவர் எவ்வளவு தான் மமதை கொண்டிருப்பவரானாலும், இப்படி தன்னிலேயே தன்னை இழக்கும், தீவு நூலை எழுதியிருந்திருப்பாரா? ஒவ்வொரு சொல்லிலும் மனித நேயம் ததும்பி வழிந்திருக்காதா? அநீதியை சாடும் தார்மீக கோபம் கொப்பளித்திருக்காதா?

ஆனாலும் சில விஷ்யங்களை, குறிப்பாக, தி.ஜா-சிட்டியின் அறிவுப் பரிமாணங்களை, தெரிந்துகொண்டதில் மகிழ்ச்சியே.

What Dalit intellectuals? What Nobel laureates?

Its indeed amazing that what kind of Dalit intellectuals get the status of experts. Even more amazing they should be relied upon by Nobel laureates themselves to form some impression of a territory they are not familiar with.

My attention was drawn to a blog by Gary Becker, a Nobel-prize-winning economist.

He waxes eloquent on the benefits of globalization for the oppressed Indian castes.

But for a Nobelite he doesn’t seem to have made much of a groundwork.

Witness this: The Indian government early after it became independent in 1947 officially abolished the caste system, and especially the horrible position of the 160 million untouchables.

Abolished the caste system? Sorry Professor, the Indian constitution does talk of abolishing untouchability, but not of the “caste system,” even assuming anyone can abolish such things.

Becker also goes on to say, “An employer discriminates against untouchables, women, or other minority members when he refuses to hire them even though they are cheaper relative to their productivity than the persons he does hire. Discrimination in this way raises his costs and lowers his profits. This puts him at a competitive disadvantage relative to employers who maximize their profits, and hire only on the basis of productivity per dollar of cost. Strongly discriminating employers, therefore, tend to lose out to other employers in competitive industries that have easy entry of new firms.”
Do Indian employers decide against discrimination on such grounds? Sounds more like wishful thinking than any observation based on a hard look at the Indian scene.

And pray what has the wonderful economist gone by while finding the Indian scene validates his own theory on competition and discrimination?
Hear him - "An eye-opening article in the New York Times on August 29th discusses the effects of India's economic reforms and subsequent economic growth on the poverty and progress of the untouchables. This is India's lowest and poorest caste whose members have been shunned by the other castes for centuries. They have been confined to the dirtiest and least desirables jobs. The article is built around the views of a successful untouchable, Chandra Bhan Prasad, a former Maoist revolutionary who is married to another untouchable. His observations and interpretation of the effects of India's economic liberalization that started in 1991 on progress of some untouchables converted him to the belief that competitive and open markets is the only hope for his caste."

Interestingly while the economist himself could scarcely contain his enthusiasm over the redemptive power of globalization, the not-so-knolwedgeable New York Times correspondent is a bit skeptical.

----

here is the problem with Mr. Prasad’s survey. Even if it chronicles progress, the survey cannot tie it to any one cause, least of all economic changes. In fact, other empirical studies in this budding area of inquiry show that in parts of India where economic liberalization has had the greatest impact, neither rural poverty nor the plight of Dalits has consistently improved.

Abhijit Banerjee, an economist at M.I.T. who studies poverty in India, says that the reform years coincide with the rise of Dalit politicians, and that both factors may have contributed to a rise in confidence among Dalits.
Moreover, Old India’s caste prohibitions have made sure that some can prosper more easily than others. India’s new knowledge-based economy rewards the well-educated and highly skilled, and education for centuries was the preserve of the upper castes.
Today, discrimination continues, with some studies suggesting that those with familiar lower-caste names fare worse in job interviews, even with similar qualifications. The Indian elite, whether corporate heads, filmmakers, even journalists, is still dominated by the upper castes.
From across India still come reports of brutality against untouchables trying to transcend their destiny.
It is a measure of the hardships of rural India that so many Dalits in recent years are migrating to cities for back-breaking, often unregulated jobs, and that those who remain in their villages consider sharecropping a step up from day labor.
But more than the starry-eyed professor, it is Chandrabhan our own native intellectual am exercised about.
Mr. Prasad was born into the Pasi community, once considered untouchable on the ancient Hindu caste order. Today, a chain-smoking, irrepressible didact, he is the rare outcaste columnist in the English language press and a professional provocateur. His latest crusade is to argue that India’s economic liberalization is about to do the unthinkable: destroy the caste system. The last 17 years of new capitalism have already allowed his people, or Dalits, as they call themselves, to “escape hunger and humiliation,” he says, if not residual prejudice.
At a time of tremendous upheaval in India, Mr. Prasad is a lightning rod for one of the country’s most wrenching debates: Has India’s embrace of economic reforms really uplifted those who were consigned for centuries to the bottom of the social ladder? Mr. Prasad, who guesses himself to be in his late 40s because his birthday was never recorded, is an anomaly, often the lone Dalit in Delhi gatherings of high-born intelligentsia.
He has the zeal of an ideological convert: he used to be a Maoist revolutionary who, by his own admission, dressed badly, carried a pistol and recruited his people to kill their upper-caste landlords. He claims to have failed in that mission.
Mr. Prasad is a contrarian. He calls government welfare programs patronizing. He dismisses the countryside as a cesspool. Affirmative action is fine, in his view, but only to advance a small slice into the middle class, who can then act as role models. He calls English “the Dalit goddess,” able to liberate Dalits.
Along with India’s economic policies, once grounded in socialist ideals, Mr. Prasad has moved to the right. He is openly and mischievously contemptuous of leftists. “They have a hatred for those who are happy,” he said.
This kind of a fraudulent or self-serving arguments, when even NYT reporters find difficult to buy, we don’t have to break our heads on that.
Only two things. Karl Marx himself did talk of breaking a congealed Oriental society through external intervention.
Certainly but for the colonial intervention India might have remained frozen in some forlorn past.
But having said that should not any honest assessment take into account the cost of it all. If India lost its famed handloom thanks to the brutal British, the benefits of globalization have spread very unevenly.
Jobless growth, the explosive expansion of the IT sector and the like are clichés. The cultural aspect of globalization, what does it do to the relatively more social eastern psyche, these we shall go into another time.
Here the likes of Prasad who bask in the role of agent provocateurs are more dangerous Mayavatis or Paswans who mislead the innocent Dalit masses.
As I have always said the treachery of the educated is the greatest sin and shouldn’t be forgiven.
Become pretty longish. Shall pick up the theme another time.

ஓரிரு விஷயங்கள் சுட்டிக்காட்ட மறந்துவிட்டேன். எவ்வித ஊழல் சர்ச்சையிலும் சிக்காதவர் அண்ணா. தனது சொந்த பந்தங்களுக்கு எதையும் செய்து கொடுக்கவில்லை. சண்டே இந்தியன் தமிழ் வார ஏடு அண்ணாவின் நினைவு சிறப்பிதழில் சுவையான சில செய்திகள் உண்டு, சில அபத்தம், எதற்குத்தான் புகழ்வதேன்றில்லை. ஆனால் பல அவரது எளிமையை, தொண்டர்களோடு சகஜமாக கலந்து உறவாடியதை, கெளரவம் பார்க்காமல் லாரியிலேல்லாம் பயணம் செய்திருக்கிறார். அவர் வந்து அவ்வளவு விரைவிலேயே இறந்ததால் நற்பண்புகள் சில கட்சியினரிடம் வளரும் வாய்ப்பில்லாமல் போனது. அதுவும் சோகமே.

மேலும் அண்ணா பற்றி... தோழருக்கு நன்றி!

பரவலாகக் காணப்படும் எழுத்துப் பிழைகளுக்காக வருந்துகிறேன். பழக வேண்டும்.
அண்ணா அப்படி ஒரு மாபெரும் சமுக மாற்றத்திற்கு வழி செய்திருக்கிறார் என்றால் அதை போகிற போக்கில் சொல்லிவிட்டு, எப்படியும் நடந்திருக்கலாம் என்று கூறி தப்பித்துக் கொள்வது அறிவு நாணயமாகுமா? மிக நெருக்கமான், நான் மிக மதிக்கும் ஒரு நண்பர் கேட்டார்.

சரியான கேள்வி தான். என் விளக்கம் இதோ :

அண்ணா கட்சியை வளர்த்தபோதும் சரி, ஆட்சியில் இருந்த குறுகிய காலத்திலும் சரி, உண்மையான சாமானியர்கள், ஆட்சி வேண்டும் என்பதற்காக அவர் எவ்வித திட்டத்தையும் வைத்ததாகத்
தெரியவில்லையே.

பார்ப்பன ஆதிக்கம் ஒழியவேண்டும், தி.மு.க
வளரவேண்டும், ஆட்சியைப் பிடிக்கவேண்டும், என்று நினைத்தார். அதெல்லாம் சரி, அவரது செயல் திட்டம்என்ன, எந்த வகைப்பட்ட பிராமணரல்லாதார் ஆட்சி? அடித்தட்டில் இருப்போர் அரசியல் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவது சரி, அதன் வழியாக உண்மையான சமுக மாற்றத்தை எப்படி கொண்டு வருவது, எப்படிப் பட்ட சமுகம் முதலில் வேண்டும் இதைப் பற்றி அவர் எங்கும் தெளிவாக பேசியதும் இல்லை, எழுதியதும் இல்லை. அவர் என்ன, பெரியாரே சொல்லவில்லையே!

பார்ப்பன எதிர்ப்பு உணர்வைப் பயன்படுத்தி ஆட்சியைக் நினைத்தார்கள், அவரது சகாக்களும், பக்தவதசலம் போன்றோரின் மமதை, அரிசி பிரச்சினை, இந்தி எதிர்ப்பு, இவையும் அப்போது தி.மு.க.விற்கு கை கொடுத்தன.

(அத்தேர்தல் பிரச்சாரத்தின்போது ஒரு காங்கிரஸ் அனுதாபி, வெங்கட்ராமனை அணுகி, திமுகவிற்கு அனுதாபம் பெருகிக்கொண்டிருக்கிறது, அரிசிப பிரச்சினை காரணமாக மக்கள் கடுங் கோபத்தில் இருக்கிறார்கள், இது நமக்கு மட்டுமல்ல, நாட்டுக்கும் நல்லதல்ல என்ற ரிய்தியில் பேசியிருக்கிறார். ஆர்.வியின் எகத்தாளமான பதில் - "ஜனநாயகமா, சாப்பாடா, மக்களே முடிவு
செய்துகொள்ளட்டும்..." பின்னால் அந்த நபர் குமுறி எழுதியிருந்தார். )


ஆக தெளிவாக வரையறுக்கப்பட்ட எத்திட்டத்துடனும் அண்ணா செயல்படவில்லை, ஒன்று.

இரண்டு, ஆட்சிக்கு aவந்த பிறகும சரி சாமானியர்கள் உண்மையாகவே அரசியல், பொருளாதார அதிகாரத்தை பெற என்ன செய்யவேண்டும் என்று எந்த சந்தர்ப்பத்திலும் அவர் கவலைப் பட்டதாக தெரியவில்லை. உட்கட்சி ஆவணம் எதுவும் இல்லையே.

தவிரவும் கீழ் வெண்மணி, அவருக்கு ஓர் ஆசிட் டெஸ்ட். என்ன செய்தார்? நழுவினார், சரியாக சொல்லவேண்டுமானால், குடிசையைக் கொளுத்தியவர்கள் பக்கம நின்றார். அவரது ஆசானே என்ன சொன்னார், சூத்திரர்கள் ஆட்சியைக் கவிழ்க்க கம்யுனிஸ்டுகள் சதி என்றுதானே!

அப்புறம், மேலே குறிப்பிட்ட நண்பர் சுட்டிக் காட்டியதுபோல், திராவிட நாடு ஏன் உயிர் முஉச்சு என்றவர் எவ்வளவு எளிதில் அதைக் கைவிட்டார்?

உடன் இருந்தவர்கள் வாழ்க்கையில் முறையின்றி, கட்டுப்பாடின்றி நடந்துகொண்டபோது, கண்டும் கானாமல்தனே இருந்தார்.
அதுதானே இன்று பயங்கரமாக் வளர்ந்து தமிழர் எல்லோரையும் தலை குனிய வைத்திருக்கிறது.

எனவே எவ்விதத்திலும் அண்ணாவை கொண்டாடமுடியாது. சகித்துக் கொள்ளலாம்.

பின்னர் வந்த தலைமையுடன் ஒப்பிட்டால் எவ்வளவோ மேல். விட்டிற்கு மேல் கொள்ளிவைப்பவன் நல்லவன் என்ற கதைதான்.

மிக உயரிய நோக்குடன் உருவான ஓர் இயக்கம், முன்னோடிகளின்
தவறுகளால் ஓர் இழிவு சக்தியாக வக்கரித்தது பெரும் வரலாற்று சோகம்.

ஆஹா...எப்பேர்பட்ட அறிஞர்!

திராவிட இயககத்தின் தோற்றமே தமிழ்க கலாச்சாரத்தின் வீழ்ச்சியின் துவககம் என ஜெயகாந்தன் ஒருமுறை எழுதியிருந்தார். இப்போதும் அவர் அப்படித்தான் நினைப்பதாகத் தோன்றுகின்றது, எத்தனையோ சமரசங்களை அவர் செய்துகொண்டிருந்தாலும்.

அதை நான் 60களின் இறுதியில் படித்த நினைவு.

அத்தகைய கண்ணோட்டமே எனக்கும அப்போது இருந்தது. இப்போதும் ஏறத்தாழ அப்படித்தான். ஆனால் சில முககிய விளககங்களுடன்.

ஜெயகாந்தன் எழுதியதை ஊரெல்லாம் சொல்லி புளகாங்கிதப் பட்டுககொண்டிருப்பேன்.

என்னோடு எவ்வளவு பேர் பேசிவிடப்போகிறார்கள்? அத வேறு கதை!

அண்ணா நோய்வாய்ப்ட்டிருந்த நேரம் நான் கல்லூரியில் படித்துககொண்டிருந்தேன். தினசரி வானொலி செய்திககாக மாணவர்கள் கூடுவார்கள்.

திமுக அனுதாபிகள் கண்ணீர்விட்டு அழாத குறைதான்.

எனககு வேடிககையாக இருககும். இவர் என்ன ஆள் என்று இப்படியெல்லாம் கொண்டாடுகிறார்கள் என நினைப்பேன்.

ஒரு நாள் என்னப்பா பூட்ட கேசா எனககு நெருககமான ஒரு நண்பனிடம் சற்று உரககவே கேட்டுவிட்டேன். பளாரென்று விழுந்தது ஓர் அறை. டேய் அய்யரே.....உசிரோட வீட்டுககுப் போமாட்டே, என்றார் ஒரு மூத்தமாணவர். கண்கள் சிவந்து.

அண்ணாவின் இறுதி யாத்திரைக்கு அப்படி ஒரு கூட்டம். தமிழ்நாடே ஸ்தம்பித்தது. ரெயில் கூரையில் பயணம் செய்த 10/20 பேர் நெய்வேலி அருகே ஏதோ ஒரு பாலத்தில் தலை இடித்து பரிதாபமாக உயிரிழந்தனர். அதுகுறித்து கிருபானந்தவாரியார், இப்படியா செய்வார்கள் என்று அங்கலாய்கக, அவர் வீடுபுகுந்து அவரையே தாககிவிட்டார்கள். பின்னால் அவர் மன்னிப்புகேட்டார்.

இதெல்லாம் அவரது நூற்றாண்டில் நினைவுககு வருகிறது. அண்ணா ஒரு வரலாற்று நாயகர் ஒன்றும் இல்லை, பெரிதாக எதையும் நினைவு கூர்வதற்கு. கருணாநிதிககு மேலும் ஓர் வாய்ப்பு தனது விசுவாசத்தை காட்டிககொள்ள. அவ்வளவுதான்.

பெரியார், ஆயிரம் தவறுகள் செய்திருந்தாலும், அவரிடம் அடிப்படையில் ஒரு தார்மீக கோபம் இருந்தது, நேர்மை இருந்தது. அவரது இயககம் மட்டும் தோன்றியிருக்காவிட்டால், இன்னமும் பிராமணர்கள் கொட்டமடித்துககொண்டிருப்பார்கள். நிச்சயமாக சமூக நீதி நாயகர்தான் அவர்.

ஆனால் அண்ணா என்ன செய்ய நினைத்திருபபார்? ஊகிககமுடியவில்லை. தனிப்பட்ட முறையில் நல்லவர். அவ்வளவே. கோஷ்டி அரசியல் செய்யவேண்டிய அவசியம் அவருககு இல்லை. செல்வாககு இளைஞர்கள் மத்தியில் நிறையவே இருந்தது. அதைத்தாண்டி?

முதல்வராகயிருந்தபோது தமிழ்நாடு என்று பெயர் மாற்றினார்! மூன்றுமாதங்களுககோ என்னவோ ரூபாய்ககு மூன்றுபடி அரிசி போட்டார் என்று நினைவு.

1962. இந்திய ஒற்றுமைககாக திராவிட நாடு கொள்கையை கைவிட்டார். எமர்ஜென்சி கால கட்டத்தில் எம்.ஜி.ஆர் தனத கட்சியின் பெயரை அதிமுகவிலிருந்து அஇஅதிமுகவாககிய கதைதான்.

அண்ணாவின் பொருளாதாரக் கொள்கை என்னமோ ஒரு சோஷலிசம் என்பார்கள். மறந்துவிட்டது. அவரது ஒர சிறிய புத்தகம் பணத்தோட்டம். அதைச்சொல்லிககொண்டிருப்பார்கள். யாருககும் வலிககாமல் சமூக மாற்றம் வேண்டும் என்று சொல்லும். சமூகம் பற்றிய அரைவேககாட்டு புரிதல்.

தோழர் பி.ராமமூர்த்தி அதை விளாசு விளாசு என்று கிழித்திருப்பார் அவரதுஆரிய மாயையா, திராவிட மாயையா புத்தகத்தில்.

திராவிட இயகக பொருளாதாரத்தத்துவத்தை அடித்துப்போட மார்கசிய சமமட்டியா? கொஞ்சம் ஓவர் இல்லை?

யோசித்துயோசித்து பார்ககிறேன், பெரிதாக அதிகார துஷ்பிரயோகம் இல்லை, ஊழல் இல்லை, அடாவடி இல்லை, வேறு என்ன சாதனை?

ஆ, ஒன்றிருககிறது. அடித்தட்டு மககளும், குறிப்பாக பிற்படுத்தப்பட்ட சாதியினர், அவர்களை தங்கள் ஆட்சி இது என்று எண்ணவைத்தது திமுகதான்.

காங்கிரசார் காலத்தில் பண்ணைகளை வைத்து, அவர்கள் மூலம், பெரிய மனிதர்கள் மூலம், அடிமைகளின் வாககுககளை பெறும் கயமைத்தனமான வழககம் ஒழிந்தது. அந்த அளவில் ஒரு சமூகப் புரட்சிதான் 1967

தேர்தல்கள்.

பெரியாரிடமிருந்து பிரிந்து வந்து தேர்தலில் போட்டியிட்டு இடைநிலைசாதியினர் அதிகாரத்தை கைப்பற்ற வழிவகை செய்தவர அண்ணாதான், மறுகக முடியாது.

ஆனால் காலப்போககில் அப்படிப்பட்டதொரு மாற்றம் தன்னளவில் நிகழ்ந்திருக்கலாம் அல்லவா? யாராவது ஒருவர் பிராமணரல்லாதாரின் வாககு வங்கியை புரிந்து கொள்ளாமலா யிருந்திருப்பார்கள்?

ஆட்சிககு வந்த பிறகு என்ன சாதித்தார் என்றால் ஒன்றுமில்லை. கீழவெண்மணி படுகொலைகள் போது, தலித் விவசாயககூலிகள் உயிரோடு எரிககப்பட்டபோது, பெரிதாக ஒன்றும நடவடிககை எடுத்துவிடவில்லை அன்றைய முதல்வர் அண்ணா.

இந்து பத்திரிகையில் ஒருவர் பெரிய்ய்.....ய கட்டுரை எழுதியிருந்தார். ஏதாவது புதிதாக இருககிறதா என்று முழுவதையும் படித்தேன்.

ஒரு குருர மகிழ்ச்சி, ஒன்றுமே இல்லையென்பதில்.

சடங்கு ரீதியான வாழ்த்துககள், அவ்வளவே. ஆனாலும் பாவம், மனிதர் ரொம்பவும் மெனககெட்டிருககிறார்.

எம். எஸ்.எஸ். பாண்டியனை விட்டிருந்தால் நிறையவே அளந்திருப்பார். எனககு இன்றைய இந்துவைப்பற்றிய மகிழ்ச்சியான ஒரே செய்தியே பாண்டியன் வகையறாககளுககு அங்கே இடமில்லை என்பதுதான்.

ஸ்டாலின் ஆட்சிதான். அது விகாரம்தான். ஆனால் சிகப்பாயிற்றே! சில நன்மைகளும் உண்டே! சில வித நகைச்சுவைககு இடமில்லை என்பதும் ஒருவித திருப்திதானே.

Why dinosaurs may not be dinosaurs after all?

The executive of the modern state is but a committee for managing the common affairs of the whole bourgeoisie, thundered the Communist Manifesto in 1848. How true today it sounds.

Which politician in the West – or, for that matter, in most other countries where there is a notionally democratic government in place – dares take on the entrenched interests?

See the way Obama is going down. I have a feeling, he might lose.

Savour this:

The Democratic presidential candidate's slump in the polls has sparked pointed private criticism that he is squandering a once-in-a-generation chance to win back the White House.

Party elders also believe the Obama camp is in denial about warnings from Democratic pollsters that his true standing is four to six points lower than that in published polls because of hidden racism from voters - something that would put him a long way behind Mr McCain.

The Sunday Telegraph has learned that senators, governors and union leaders who have experience of winning hard-fought races in swing states have been bombarding Obamas campaign headquarters with telephone calls offering advice. But many of those calls have not been returned.

A senior Democratic strategist, who has played a prominent role in two presidential campaigns, told The Sunday Telegraph: "These guys are on the verge of blowing the greatest gimme in the history of American politics. They're the most arrogant bunch Ive ever seen. They won't accept that they are losing and they won't listen."

After leading throughout the year, Mr Obama now trails Mr McCain by two to three points in national polls.

Party leaders and commentators say that the Democrat candidate spent too much of the summer enjoying his own popularity and not enough defining his positions on the economy - the number one issue for voters - or reaching out to those blue collar workers whose votes he needs if he is to beat Mr McCain….


Lipstick or no lipstick, Sarah Palin gives me goose pimples. More than McCain, she seems to symbolise further advancing forces of reaction. That her rhetoric should energise voters speaks volumes of the mindset of the average American.

Still I wouldn’t mind if the White House is amBushed this way. Some point the world would perhaps come to know what kind of characters they are dealing with.

If Obama loses, it will be only because he doesn’t have the guts even to define his agenda, assuming he has one. Despite repeated exhortations, he would not clearly say what he stands for, except for some vague platitudes.

Whether religion or tax or race, he is keener not to offend the average voter, whatever he understands her or him to be. He will be happy not to upset the status quo, that is the message.

Hillary would have made greater sense for the Democrats. She was far more forthright. Only she stood for the old Washington ways, and Obama seemed to present a refreshing alternative. But they didn’t seem to realize that what with constantly looking back whether he is not committing a faux pas, Obama could become a burden for them.

Only last year Ségolène Royal, the candidate of the so-called Socialists lost out meekly to the blustering Sarkozy in Frnace.

She was let down by the vagueness of her project, critics said. She never would say what sort of society she was envisioning. And so there was nothing on the economic model she had in mind.

"In a society falling prey to the social anguish brought about by globalization, the values of equality, redistribution of riches, sharing, solidarity, openness to the world and to others appeared to be losing ground. All the more so that they did not have an audible or credible outlet in the campaign proposals. These last years have been marked, despite a few large-scale social mobilisations, by a complete breakdown in positive attitudes towards collective commitments. This inward turn towards private circles undeniably favoured the welcome of individualist solutions advocated by Nicolas Sarkozy.

"In the circumstances , unclear project, decline in left wing values, the unrelenting accusations of incompetence from the right – all contributed to Ségolène Royal’s loss of credibility," said a frustrated leftwing commentator.

She had everything to win by just articulating strongly the voice of the marginalized. But she wasnt. She would rather lose her election, the coveted presidency than betray her masters or associates, whatever the case.

The same thing seems to be happening in the case of Obama.

Or look at what Sonia and co did or did not in Gurajarat or Bangalore or Orissa .... They wont go beyond a point taking communalists.

Now read the first sentence of this piece. You ill know why dinosaurs may not exactly be dinosaurs as some might like to believe.

இப்படியும் ஓர் அஞ்சலி

"நான் வியக்கிற அளவுக்குத் திறமை படைத்தவர் ...
...ஒரு சிங்கம் ... இப்படியெல்லாம் என்னைப்பற்றி சொல்லுவார்.

உங்க வாய்சைப் பத்தி ரெண்டு நாளைக்கு முன்னால மனசாரப் பாராட்டினார் .. என்று அவர் வீட்டில் சொன்னார்கள்..."

குன்னக்குடிக்கு பிரபல பின்னணிப் பாடகி வாணி ஜெயராமின் அஞ்சலியாம் அது!

எண்பதுகளில் சி.சு. செல்லப்பா, அற்புதமான, எளிமையான மனிதர், மணிக்கொடி ராமய்யாவிற்கு ஓர் அஞ்சலி நிகழ்ச்சி நடத்தினார். சில எழுத்தாளர்கள், நா.பா. உட்பட, பங்கு பெற்றனர்.

எல்லோருமே வாணி ரகப் பேச்சுதான். நாபா சற்று அடக்கி வாசித்தார். புஷ்பா தங்கதுரை தாங்கவில்லை. "என்னைப் போன்ற ஒரு பெரும் எழுத்தாளனைக் கண்டுபிடித்த பெருமை ராமய்யாவிற்கு உண்டு," என்று ஒரு போடு போட்டார் !

இந்தியன் எக்ஸ்பிரசில் அது குறித்து விமர்சித்து எழுதியிருந்தேன். முது பெரும் இலக்கியவாதி சிட்டி மனம் நொந்து கடிதம் எழுதினார். பல காலம் பாதுகாத்து வைத்திருந்தேன்.

நம் நாட்டில் பலரையும் வாட்டும் ஒரு வியாதி. குறிப்பாக இது கலாச்சாரத்துறையில் அதிகம். என்னே கலாச்சாரம்!

What is left of Left?

From everyone according to his needs to everyone according to his capacity....It was this particular sentence I stumbled upon in a book by Ashok Mehta, a one-time socialist, that marked the beginning of my tortured romance with Marxism.

Unlike countless others disillusioned, I am hanging to my faith in the power of the Left ideology of some variety, by the skin of my teeth.

And there was this news item about Daniel Ortega, president of Nicaragua. Eminent writers accused him of betraying the revolution. The immediate was provocation was the harassment of Ernesto Cardenal, an 83-year-old icon of the Sandinista revolution.

It was a minor case, revived after three years. He was fined for insulting someone in the course of a dispute. That pries is threatening to go to jail instead of paying the fine which, he says, is a case of vendetta by the Ortega regime.

That is less disturbing than the actual accusation of the Catholic priest-turned-revolutionary. He has damned Ortega a thief who runs a monarchy made up of a few families in alliance with the old Somoza interests.

While I always greet criticism from the Right as yet another justification of the path the Left has schosen, this kind of a denunciation, almost a cry of despair, proves unsettling. Despite Stalins and Pol Pots, one more hero biting the dust shakes your faith like never before.

It was coming of course, as in many other cases. Ten years ago his adopted daughter accused him of sexually abusing her. I lost track of the case midway. Then when he was on his way back to power he supported ban on abortion in order to win Catholic votes. And the latest is the last nail.

And how much the more naive among us had agonised over the fall of the Sandinistas in the '80s,
it was a brutal toppling game of the CIAs. The regime was virtually bled to death. When he agreed to a peace deal, face elections, one thought a new chapter was opening in the history of the Left. But he lost, unexpectedly. It was a free and fair poll, all right. And he bowed out in tears. We all cried with him.

Later we learnt, Cuban-style agricultural methods were introduced to catastrophic effect, and individual freedoms were trampled. The inflation rate ballooned to 30,000 percent. Shortages, rationing, civil repression and ''states of emergency'' were the norm.

Still his comeback meant perhaps he had learnt his lessons, I thought. Apparently he learnt lessons of a different kind.

I was almost on the point of e-mailing my son, already skeptical of many of my cherished beliefs, saying this is the end now. I didnt finally, but only for lack of time!

The Left in India doesn't give you much hope. There is even a character down south who is accused of large-scale corruption and mafia tactics.

What then? Go back to basics. Go back to Marx. His vision remains the noblest the human mind ever conceived of. Go back to Lenin, though he might have committed mistakes, allowed crimes to be committed in the name of revolution, besieged as he was, on all sides, by the marauding forces of the imperialists. Still he was a genuine revolutionary. Never sought anything for himself. Leninism under Lenin by Kaufman is a relatively objective critique of the man and his administration.

Go back to them, learn what they stood for and what they did, for all their warts and then see how to put together the pieces again.

Anyone talking about iron bowl socialism should be seen a dinosaur these days, when Ayn Rand is worshipped, covertly and overtly.

My only satisfaction is that murderous Ronal Reagan and his willing colloborator Margaret Thatcher have fallen to Alzheimer's.

But that is only a small solace. Reactionaries are on the rampage eveywhere. All the more reason why someone should raise a clenched fist of defiance, like Arundhati Roy, take on all anti-people forces with gusto.

Join whatever is left of Left, whatever type of Left, wherever you are comfortable fitting in and carry on as best as you can. Only when the line becomes totally immoral and unacceptable, come out of it and try elsewhere! What options we have after all?

The refrain of the Internationale says, This is the final struggle/ Let us join together and tomorrow/ The Internationale/ Will be the human race."

There is no such thing as finality in human evolution. We have to keep fighting in our own respective ways.

If we dont we will die the ignoble death that Bharati portrays so grimly. No, we should not.

Woman/man is capable of being better than what we have found to be the case thus far.